در آرزوی تعالی

هوالمحبوب 

در آرزوی تعالی

لئوناردو باف یک پژوهشگر دینى معروف در برزیل است.  

متن زیرنوشته اوست:
 

در میزگردى که درباره «دین و آزادى» برپا شده بود و دالایى‌لاما هم در  

آن حضورداشت، من با کنجکاوى، و البته کمى بدجنسى، از او پرسیدم:  

عالى جناب، بهترین دین کدام است؟
 

خودم فکر کردم که او لابد خواهد گفت: «بودایى» یا «ادیان شرقى که  

خیلى قدیمى‌تراز مسیحیت هستند.»
 

دالایى‌لاما کمى درنگ کرد، لبخندى زد و به چشمان من خیره شد ...   

و آنگاه گفت:
 

«بهترین دین، آن است که شما را به خداوند نزدیک‌تر سازد. دینى که از  

شما آدم بهترى بسازد.»
 

من که از چنین پاسخ خردمندانه‌اى شرمنده شده بودم، پرسیدم:
 

آنچه مرا انسان بهترى مى‌سازد چیست؟
 

او پاسخ داد:
 

«هر چیز که شما را دل‌رحم‌تر، فهمیده‌تر، مستقل‌تر، بى‌طرف‌تر، بامحبت‌تر،
 

انسان دوست‌تر، با مسئولیت‌تر و اخلاقى‌تر سازد.
 

دینى که این کار را براى شما بکند، بهترین دین است»
 

من لحظه‌اى ساکت ماندم و به حرف‌هاى خردمندانة او اندیشیدم. به نظر  

من پیامى که در پشت حرف‌هاى او قرار دارد چنین است:
 

دوست من! این که تو به چه دینى اعتقاد دارى و یا این که اصلاً به هیچ  

دینى اعتقاد ندارى، براى من اهمیت ندارد. آنچه براى من اهمیت دارد،  

رفتار تو درخانه، در خانواده، در محل کار، در جامعه و در کلّ جهان است.
 

به یاد داشته باش، عالم هستى بازتاب اعمال و افکار ماست.
 

قانون عمل و عکس‌العمل فقط منحصر به فیزیک نیست. در روابط انسانى  

هم صادق است.
 

اگر خوبى کنى، خوبى مى‌بینى و اگر بدى کنى، بدى
 

همیشه چیزهایى را به دست خواهى آورد که براى دیگران نیز همان‌ها را  

آرزو کنى.
 

شاد بودن، هدف نیست. یک انتخاب است.
 

«هیچ دینى بالاتر از حقیقت وجود ندارد.» 

پی نوشت: گفت آنچه یافت می نشود آنم آرزوست!