پرواز را بخاطر بسپار

پرواز را بخاطر بسپار

عرفانی-اجتماعی
پرواز را بخاطر بسپار

پرواز را بخاطر بسپار

عرفانی-اجتماعی

دوباره سبز میشوم

 

هوالمحبوب  

 

 

 

 

سرگردانم
 

برگی خزان زده
 

زرد...قرمز...نارنجی...
 

در فضا با باد به هر سو میگردم
 

کودکان با دیدنم قهقهه میزنند
 

شاید میخواهند مرا به دوستی هدیه دهند
 

یا در دفتری به یادگار نگه دارند

 

میخواهم آزاد باشم
 

باز هم در آسمان
 

به چرخش درآیم
 

دیگر سبز نیستم
 

از درختم جدا مانده‏ام
 

ولی دلم
 

سبز مانده است 

  

چشم در راهِ بهاری دیگر 

 

به پای درختم می‏افتم
 

با خاک یکی میشوم
 

ذره میشوم و پنهان
 

در زمستان
 

به او گرما میدهم و قوت
 

صبر میکنم
 

در بهار 

 

دوباره سبز میشوم 

 

ادیت-رضا 

 

 

                                   

 

 

پی نوشت 

 

در آخرین شب پاییز مژده ی بهار را می دهم 

 

مـعــاشــران گـره از زلـف یــار بــاز کــنید 

شبی خوش است بدین قصه اش دراز کنید 

 

شب یلدایتان مبارک  

حسین..... زنده ی همیشه


هوالمحبوب


 

محرمی دیگر 

 

ماه اشک و اندوه 

 

ماه خون 

 

ماهی که ظلم.... نقاب از چهره برداشت 

 

ماهی که دروغ ِکذابان فاش شد 

 

ماهی که شهیدان ..... 

 

شهادت دادند به حق جویی خود 

 

ماه پیروزی 

 

ماهِ تشنه لبان .... کنار نهر آب 

 

بی کفنان ..... غرق در خون 

 

اسبان بی سوار  

 

مَشک بی آب

 

سرهای جدا مانده 

 

ظالمان مست طغیان 

 

شاهدان مست باده ی حق 

 

نظاره گران .... فریاد بر لب تا آسمان 

 

و اینک .... پس از هزاران سال 

 

نام حق طلبان همیشه بر لب 

 

یادشان همواره در دل 

 

و نفرین ابدی زمینیان و آسمانیان 

 

بر سیاه دلان ِ ظلمت کیش 

 

یزیدیان هر زمان  

 

 

 

 

 

هر روزی عاشورا 

 

هر سرزمینی کربلا 

 

هر ظلمی نابود شدنی

 

 

یادبود حمید مصدق

هوالمحبوب 

 

 

چه کسی می خواهد من و تو ما نشویم /  خانه اش ویران باد 

 

من اگر ما نشوم.... تنهایم / تو اگر ما نشوی ، خویشتنی 

 

از کجا که من و تو / شور یکپارچگی را در شرق باز برپا نکنیم 

 

از کجا که من و تو مشت رسوایان را وا نکنیم 

 

تو مپندار که خاموشی من / هست برهان فراموشی من 

 

من اگر برخیزم / تو اگر برخیزی / همه بر می خیزند  

 

 

      

 

 

 حمید مصدق بهمن ۱۳۱۸ در شهرضا متولد شد. چند سال بعد به همراه  

 

خانواده اش به اصفهان رفت و تحصیلات خود را در آنجا ادامه داد.  

 

او در دوران دبیرستان با منوچهر بدیعی، هوشنگ گلشیری،محمد حقوقی   

 

وبهرام صادقی هم مدرسه بود و با آنان دوستی و آشنایی داشت. 

 

مصدق در ۱۳۳۹ وارد دانشکده حقوق شد و در رشته بازرگانی درس  

 

خواند. از سال ۱۳۴۳ در رشته حقوق قضایی تحصیل کرد و بعد هم فوق  

 

لیسانس اقتصاد گرفت.  در ۱۳۵۰ در رشته فوق لیسانس حقوق اداری از  

 

دانشگاه ملی فارغ التحصیل شد و در دانشکده علوم ارتباطات تهران و  

 

دانشگاه کرمان به تدریس پرداخت. 

 

وی پس از دریافت پروانه وکالت از کانون وکلا در دوره های بعدی زندگی  

 

همواره به وکالت اشتغال داشت و کار تدریس در دانشگاه های اصفهان،  

 

بیرجند و بهشتی را پی می گرفت.در ۱۳۴۵ برای ادامه تحصیل به  

 

انگلیس رفت و در زمینه روش تحقیق به تحصیل و تحقیق پرداخت. 

 

 تاسال ۱۳۵۸ بیشتر به تدریس روش تحقیق اشتغال داشت و از ۱۳۶۰  

 

تدریس حقوق خصوصی به خصوص حقوق تعاون . مصدق تا پایان عمر  

 

عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی بود و مدتی نیز سردبیری  

 

مجله کانون وکلا را به عهده داشت. 

 

حمید مصدق در هشتم آذرماه ۱۳۷۷ بر اثر بیماری قلبی در تهران  

 

درگذشت.  

 

 

من از کدام دیار آمدم که هر باغش 
 

هزار چلچله را گور گشت و بی گل ماند ؟
 

من از کدام دیار آمدم که در دشتش 
 

نه باغ بود و نه گل ؟
 

تیر بود و مردن بود 
 

و در تب تف مرداد 
 

جان سپرد 
 

گذشت تابستان 
 

دگر بهار نیامد 
 

و شهر شهر پریشیده 
 

بی بهاران ماند 
 

و دشت سوخته در انتظار باران ماند 
 

امید معجزه یی ؟
 

نه 
 

امید آمدن شیر مرد میدان ماند 
 

اگر چه بر لب من از سیاهی مظلم 
 

و پایداری شب 
 

ناله هست و شیون هست 
 

امید رستن از این تیرگی جانفرسا 
 

هنوز با من هست 
 

امید 
 

آه امید 
 

کدام ساعت سعدی 
 

سپیده سحری آن صعود صبح سخی را 
 

به چشم غوطه ورم در سرشک خواهم دید؟  

 

 

 

 

 

من از کدام نقطه آغاز می کنم ؟ 

توفان و سیل و صاعقه 

اینک دریچه را 

من با کدام جرات 

سوی ستاره ی سحری باز می کنم ؟


  

به یاد دکتر شریعتی

هوالمحبوب 

 

در روزگار جهل ، شعور ، خود جرم است

 

دوم آذر سالروز تولد دکتر شریعتی را گرامی می داریم  

 

 

چه امید بندم در این زندگانی 

 

که در ناامیدی سر آمد جوانی
 

سرآمد جوانی و ما را نیامد
 

پیام وفایی از این زندگانی 

 

بنالم زمحنت همه روز تا شام
 

بگریم ز حسرت همه شام تا روز
 

تو گویی سپندم بر این آتش طور
 

بسوزم از این آتش آرزوسوز
 

 

بود کاندرین جمع ناآشنایان
 

پیامی رساند مرا آشنایی؟
 

شنیدم سخن ها زمهر و وفا، لیک
 

ندیدم نشانی ز مهر و وفایی

 

چو کس با زبان دلم آشنا نیست
 

چه بهتر که از شِکوه خاموش باشم
 

چو یاری مرا نیست همدرد، بهتر
 

که از یاد یاران فراموش باشم

 

ندانم در آن چشم عابدفریبش
 

کمین کرده آن دشمن دل سیه کیست؟
 

ندانم که آن گرم و گیرا نگاهش
 

چنین دل شکاف و جگرسوز از چیست؟

 

ندانم در آن زلفکان پریشان
 

دل بی قرار که آرام گیرد؟
 

ندانم که از بخت بد، آخر کار
 

لبان که از آن لبان کام گیرد؟  

 

 

  

 

 

پی نوشت 

 

آگاهی اگر چه به رنج ، ناکامی و بدبختی منجر شود ، طلیعه راه و طلیعه  

 

روشنایی ، طلیعه نجات بشریت است ،… از جهلی که خوشبختی،آرامش   

 

یقین و قاطعیت میآورد ، هیچ چیز ساخته نیست.  

  

دکتر علی شریعتی