روزگار پاییزی

هوالمحبوب 

روز مهر 

ماه مهر 

باران مهربانی 

آسمان آبی 

جشن و شادمانی 

سرور و خنده ی همگانی 

گل های کوکب و داوودی 

روزگار پاییزی 

برگ های جدا شده 

رنگارنگ است و شاد 

اما شادی به دلم راهی ندارد 

فقط سکوت است و سردی 

آسمان دلم ابری است 

سیاه و تیره 

هر دم می بارد 

می بارد ....... 

دلم چشمه ای زلال و جوشان است 

سرشار از مهر و عشق ....... 

و کاش رودی از دوستی و عاطفه  

از این چشمه جاری می گشت 

و در اعماق وجودم جریان می یافت  

اما اینک من ماندم و تنهایی

و دیوار های " ساکت " دهلیز قلبم 

که رگهایش سخت شده است و مسدود 

دیگر عشق و مهری در جریان نیست 

هر چه هست سردی است و رکود

کجا رفتند آن روزهای خوب ؟ 

روزهای آفتابی و درخشان   

           

الهی اسرار دلم را می دانی 

اشک هایم بر همه عیان 

و راز دلم پنهان              

                                                              

خدایا دستانم ناتوان است    

رهایش مکن ...... 

رهایم مکن                     

                                             

پی نوشت 

بلندترین شاخه ی درخت یک واژه را می فهمد و آن هم تنهائیست.....  

دلنوشت 

نیمی از این شعر را در تاریخ ۲۰ آذر ماه سال قبل( روز تولدم ) نوشته بودم  

و وقتی امسال یافتمش .. نیمی دیگر از دلتنگی های یکسال را به آن اضافه کردم

 واین شعر سپید امروز با اشک نوشته شد ......